یوسف (ع)، رزم آزمای معرکه نفس

سخن وحی را زیبایی های نامنتهاست؛ زیرا از جانب صاحب جمال و جمال آفرین یکتاست. واژه ها، چیدمان کلام، موسیقایی گفتار و عمق معانی قرآنی، نه تصویری است که به نگاهی توان دریافت؛ بلکه در هر عصری و در هر نسلی، غواصان ژرف پیمایی را می طلبد تا «درّ یتیم» از صدف معنا گشوده و پیام راستین آیات وحیانی را استخراج نمایند. سوره یوسف را که زیباترین قصه هاست و آرایه های ادبی و کلامی، زیبایی آن را صد چندان افزوده است، دامنه گفتار در تفاسیر تنگ آمده و عمرهای کوتاه، مجال اندیشه دراز را از مفسران برگرفته است. چنان که گاه بر ابهامات افزوده یا پرسش های تفسیری آن را به نقل قول های ضعیف یا به سکوت در برابر آن حوالت داده اند. از این رو، در نخستین مقاله این رویکرد، واژه های زیبای «ربّی»، «همّ» و «برهان» که در حساس ترین و پیام آورترین آیات سوره یوسف به کار رفته، مورد بازکاوی قرار گرفته است.